Interesowało mnie, jak potoczyły się losy dzieci zgładzonej polskiej inteligencji. Ciekawa byłam, w jaki sposób bestialska śmierć ich ojców, przez pół wieku otoczona w świecie zmową milczenia, wpłynęła na ich życie. Często wręcz stawiała siebie w sytuacji dziecka Katynia - w 1940 roku, przeważnie kilkuletniego, a czasem jeszcze w łonie matek - czy poradziłabym sobie w życiu, kiedy samo wspomnienie o tej zbrodni było niebezpieczne(...)Po kliku latach pracy książka powstała. Realistyczna, dokumentalna, odkrywająca nieznaną, bo przez pół wieku zakazana rzeczywistość. Zawiera dwadzieścia reportaży. Każdy z nich to osobny los dziecka polskiego oficera, jeńca obozu w Kozielsku, Starobielsku lub Ostaszkowie. Odszukała też dwóch synów polskich oficerów wziętych do sowieckiej niewoli, których ojcom udało się uniknąć śmierci. Mimo to ich los nie był w cale łatwiejszy.